“Yesun”, wat zoveel betekent als “vloeibaarheid”, is de wat enigmatische titel van de negende plat van deze Cubaanse pianist, die velen onder ons leerden kennen via zijn tournees met de latere versies van de Buena Vista Social Club, maar die bij “the In-Crowd” al was opgevallen met zijn debuutplaat van exact twintig jaar geleden. Ondermeer Herbie Hancock spaarde toen de loftrompet niet en later ging hij ook in zee met Fatoumata Diawara, toch ook niet de minste onder de opdoemende sterren in de wereldmuziek. Hoewel ik het etiketje “jazz” gebruikt heb, zou ik de muziek van deze plaat veeleer “Afro Cuban” willen noemen: er zit heel veel jazz in, maar net zo goed wordt er uit traditionele Cubaanse ritmes geput, is er nogal wat Afrika te horen en vooral: Fonseca toont zich erg ontvankelijk voor nieuwe dingen en recente ontwikkelingen.

In wezen is dit een trio-plaat, aangezien bassist Yandy Martinez en drummer Raùl Herrera de hele plaat lang het pianospel van Fonseca ondersteunen en het het kader verschaffen om naar hartenlust te kunnen uitwaaieren over de grenzen der genres heen. Die drie kennen elkaar door en door en dat hoor je het best in tracks als “Motown” en opener “La Llamada” -zij het dat die laatste, mede door de inbreng van de damesstemmen van Gema 4 ook een onmiskenbaar Afro-Braziliaanse toets heeft-, die het dichtst bij onze wat algemene invulling van de notie “jazz” aansluiten.

Op “Kachucha” komt Ibrahim Maalouf een masterclass trompet geven en meteen tonen dat dat zelfs de Afro-Cubaanse stijl voor hem geen geheimen kent. Overigens zou je perfect geloven dat Ruben Gonzalez hier aan de toetsen zat, wat heel veel zegt over de impact van die Grote op de jonge Fonseca. Er zijn wel meer gastrollen: zo is er Joe Lovano, die op “Vivo” zijn sax in dialoog laat gaan met de stem en de toetsen van Fonseca, hierbij geruggensteund door ronduit briljant drumwerk van Herrera. In het in wezen funky opgebouwde “Cadenas” maakt Danay Suarez haar opwachting en legt wat bossa-achtige vocalen neer, tot ze halverwege uit het haar meer vertrouwde rap-vaatje begint te tappen en de track op die manier een heel andere wending geeft. De dames van Gema 4 komen terug voor het feestelijke “Mambo Pa La Niña”, dat in al zijn onweerstaanbare uitbundigheid in schril contrast staat met bij voorbeeld “Por Ti”, waarin een viool de hoofdrol speelt -al ben ik, met de credits-lijst bij de hand, geneigd te denken dat die uit een synthesizer komt- en een herfstige sfeer oproept, waarbinnen de vloeibaarheid deze keer de vorm van regendruppels aanneemt.

Dat zijn allemaal elementen, die van deze “Yezun” een hele mooi, gevarieerde plaat maken, waarop de virtuositeit nergens de muzikaliteit voor de voeten loopt en Fonseca heel mooi laat horen wat hij op de binnenhoes van de plaat visualiseert: over de hele breedte van het dubbel openklappende hoesje staat de tekst “This Is Who I Am”, en zo os het maar net: een man die, vanuit de overtuiging in eigen kunnen, onbevangen en met wijdopen armen de meest uiteenlopende genres tegemoet gaat en zich bij elk van hen in géén tijd thuis voelt. Diversiteit op muzikale wijze vormgegeven, of zoiets. Maar alleszins: zwaar te omarmen!

(Dani Heyvaert)